Vrienden en familie

Tijdens en na het hebben van kanker kom je er vaak pas echt achter wie je echte vrienden zijn, maar ook hoe belangrijk je echte vrienden en familie zijn. Zij kunnen ervoor zorgen dat deze rotperiode iets dragelijker wordt. Dit alles heb ik ook meegemaakt en ik deel in deze blogpost mijn ervaringen.

Met mijn eerste en tweede tumor zat ik op de mavo en had ik een best grote groep vriendinnen. We waren met zijn negenen, waarvan drie andere en ik ook weer een klein groepje vormde. Ik met deze meiden heel wat leed, maar ook lol meegemaakt. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik op de dag dat ik 16 werd, allemaal a4tjes kreeg met lieve tekstjes erop. Mijn vriendinnen hadden geregeld dat iedereen uit mijn klas een stukje tekst had geschreven die op de a4tjes werden geplakt. Ik vond dat zo lief! Helaas ging iedereen na de mavo zijn eigen weg, waardoor het contact soms een beetje wegviel.

Met twee van de negen ben ik nog steeds goede vriendinnen, namelijk Britney en Dena. Dit deels omdat ik met hen naar de havo ging. Op de havo was alles weer een beetje anders. Ik miste de eerste 3 of 4 weken van school waardoor alles super verwarrend was. Daphne, een van de negen die ook naar de havo ging, heeft mij heel erg geholpen om een goede start te kunnen maken.

Over een goede start gesproken, tripje Berlijn met school. Daar heb ik voor het eerst mijn mede leerlingen goed leren kennen. Samen met Britney en Malika lag ik daar op een kamer, wat super gezellig was. Dankzij hen en Lisa Prent, Lisa Andriessen, Sanne, Demi en Myrthe, heb ik in Berlijn zo’n geweldig tijd gehad en kreeg ik er ineens 5 nieuwe vriendinnen bij.

Daarnaast kreeg er nog twee andere vriendinnen bij, namelijk Eline en Amber. Met Amber zat ik bij veel lessen samen en zij hielp mij dan ook vaak als er dingen niet lukte in verband met mijn amputatie. In de pauze of tijdens tussenuren was het altijd lachen, gieren, brullen, ook als het met mij wat minder ging. De eerste keer weer fietsen, de eerste keer met prothese naar school, wat dan ook, mijn vriendinnen supporten me. Met Britney stond ik 3 weken na mijn amputatie al op schaatsen! En drie keer raden wie er viel, niet ik.

Toen ging ik alleen naar het hbo. Daar ontmoette ik Annemarie, die mij het eerste jaar op het hbo veel heeft geholpen. In jaar twee kreeg ik weer goed contact met een oude bekende, namelijk Naomi. Ik kende Naomi al van de basisschool, maar groeide wat uit elkaar. Naast Annemarie en Naomi, ontmoette ik Elisa en Noelle. Even een reminder, dit in niet de Noelle waar ik het straks over ga hebben. Elisa en Noelle helpen mij op het moment veel met stageopdrachten, omdat mijn concentratie nog niet geweldig is. Daar ben ik natuurlijk ontzetten blij mee.

Dankzij al deze vriendinnen, is mijn ziekte periode een stuk dragelijker geworden en daar ben ik ze dan ook erg dankbaar voor.

Nu ga ik over een heel bijzonder persoon schrijven, namelijk Noëlle. Noelle ken ik, net als Naomi, al vanaf basisschool jaar 1. Vroeger ‘speelden’ we al veel samen en spraken we al veel af. Op de mavo werd dat ietsjes anders, omdat zij in een andere klas kwam. Hoe we precies weer naar elkaar toe zijn gegroeid, weet ik niet meer, maar ik verwacht dat dat rond mijn tweede tumor moet zijn geweest. Dit was eind jaar 4 op de mavo. Noelle heeft eigenlijk alle ellende van vrij dichtbij meegemaakt. Ondanks dat zijn we nu al een aardig aantal jaar de dikste vriendinnen. Samen op vakantie, samen shoppen of gewoon gezellig kletsen op de bank, alles is gezellig met Noëlle erbij. Noelle heeft voor heel wat nodige afleiding gezorgd in al deze jaren. Ze zorgt ook wel voor de nodige beweging. Samen naar de sportschool en nu, door corona, samen aan de wandel of online dansen. Ik ben haar ontzettend dankbaar voor alles en ik hoop dat ik nog vele jaren vriendinnen met haar mag blijven.

En dan natuurlijk familie. Tot ongeveer twee jaar geleden woonde ik in dezelfde straat met mijn twee tantes van mijn vaders kant. Ik heb twee nichtjes van dezelfde leeftijd, Madelon en Britt. Met hen heb ik veel gedaan om even afleiding te krijgen van om even afleiding te krijgen van mijn ziekte. In de eerste jaren vooral met Britt, nu meer met Madelon, deels omdat Britt inmiddels op kamers woont in Zeist. Britt en ik deden altijd leuke, gekke en creatieve dingen samen. Maar ook het gewoon even kletsen was erg gezellig. Na operaties kwam Britt bijna altijd als eerst even buurten, maar ook nu nog stuurt ze meteen een kaartje.

Madelon en ik gingen vaak, gek genoeg, bakken. Met Madelon heb ik voor het eerst iets gebakken met 1 hand. Nu ze wat verderop woont, komt ze mij wel eens halen met haar scooter. Een terrasje pakken deed ik zowel met Madelon als met Britt best veel.

Maar ook even op de koffie gaan bij mijn tantes om mijn gevoel bij een ander te uiten, is iets wat ik nog steeds heel fijn vind. De onverwachtse vrijdagmiddag borrel of onverwachtse barbecue. Genoeg dingen die bij mij voor afleiding en gezelligheid zorgde. Ik weet nog heel goed dat we met de familie naar de Toppers in disco thema gingen. Oh wat heb ik gelachen. Of de vele feestjes, als iemand bijvoorbeeld 50 werd. Heerlijk losgaan op 60’s, 70’s en 80’s muziek en alles vergeten. Die keer dat ze voor de bestralingen een pot met 30 briefjes kwamen brengen, 1 voor elke dag van bestralen. En de taart die ze kwamen brengen omdat mijn bestralingen er weer opzaten bij de eerste tumor.

Het feestje voor opa en oma hun trouwdag, lekker oudhollandse spelletjes doen. Alle kerst en nieuwjaarsdagen, vooral als er met oud en nieuw dan een thema feest was. Maar dat niet alleen. Ik kreeg van mijn familie ook altijd kaarten bij elke operatie.

Kortom, ik hou van mijn familie

En mijn gezin ben ik misschien nog het meest dankbaar. Mijn zusje vooral, omdat zij zich op jonge leeftijd al wegcijferde voor mij. Elke dag dat jij bij een ander was, omdat papa en mama weer eens met mij naar het ziekenhuis moesten. Misschien heeft dit alles ons zelfs een stukje meer naar elkaar toegebracht. Mijn ouders, die elke keer weer met mij meegaan voor onderzoeken, uitslagen of operaties.

Zonder al deze lieve mensen had ik dit alles niet vol kunnen houden. Familie en vrienden zijn erg belangrijk in de rottijd van ziekte. Zorg er daarom voor dat je een kring van familie en vrienden om je heen bouwt waar je energie van krijgt.