Kanker combineren met naar school gaan is best wel pittig. Ik vond het zelf altijd heel belangrijk om, ondanks alles, toch naar school te gaan. Vertraging oplopen daar dacht ik niet aan. Al ging dat soms een beetje ten kostte van mijn mentale gezondheid.
Op de mavo viel het allemaal nog best aardig te combineren. De mavo was op zich niet heel moeilijk voor mij en heb dit dus ook vrij makkelijk gehaald. Wel betekende dat, toen ik ziek was, dat ik soms iets meer tijd en moeite moest steken in school. Bij mijn eerste tumor moest ik vaak eerder weg van school, waardoor ik soms wel is belangrijke dingen miste. Gelukkig hielpen mijn vriendinnen me toen goed. Ze gaven mij door wat voor huiswerk we hadden of wat ik had gemist. Vaak schreef ik de aantekeningen van die lessen ook over van vriendinnen. Ik moest bij het bestralen nog wel eens wachten, omdat het uitliep. Dan zat ik altijd te leren. Ik weet nog goed dat ik een keer aan het leren was voor biologie en dat de broeders bij het bestralen, mij hielpen met de belangrijke dingen. Daardoor wist ik op mijn toets best veel, door wat zij hadden gezegd weer terug te halen.
Ik kon altijd precies voor me zien wat ik had geleerd. De hele bladzijde zag ik dan, als ik me ogen dicht deed, tijdens de toets voor me. Dit hielp mij goed bij het maken van de toetsen. Helaas verloor ik bij mijn eerste tumor deze visuele manier van dingen herinneren. Dit maakte het maken van, vooral Engelse woordentoetsen, erg lastig. Ik haalde in die periode dan ook voor de Engelse en Duitse woordentoetsen veel lage cijfers. Geen zware onvoldoendes, maar toch. Ik moest dit dan wel altijd weer ophalen met mijn ander Engels en Duits toetsen. Ondanks dit alles heb ik de mavo dus wel met hele mooie cijfers gehaald.
Na de mavo ging ik door naar de havo. Dat was in het eerste jaar, de vierde, echt niet makkelijk. Ik miste de eerste drie weken van school in verband met mijn plaatselijke chemo. Hierdoor miste ik totaal de aansluiting met de klas. Ik kende niemand en niemand kende mij en mijn verhaal. Daar kwam nog eens bovenop dat de meeste docenten niet eens wisten wat er bij mij speelde. Ik liep, vanwege de plaatselijke chemo, met een mitella op school. Docenten vroegen mij of ik mijn arm hard gebroken! Dat was best heel pijnlijk. Maar toen kwam de reisweek naar Berlijn. Wat heb ik daar een lol gehad! Ik maakte nieuwe vriendinnen en mensen durfde mij eindelijk te vragen wat er nou allemaal aan de hand was met mij. Na de trip naar Berlijn zat ik veel beter in mijn vel op school. Ik had het echt wel naar mijn zin. Helaas kreeg ik een paar weken later mijn amputatie, waardoor ik 4 weken of langer niet naar school kon en een toetsweek mistte. Deze toetsweek heb ik op 2 toetsen na, datzelfde jaar nog ingehaald. Doordat ik altijd op donderdag naar de ergotherapie moest, mistte ik bijna elke week een les Management & Organisatie (M&O). Hierdoor snapte ik geen fluit van bepaalde onderdelen van dit vak. Ik ging dat jaar met hakken over de sloot naar het volgende jaar.
Het jaar erna ging het allemaal een stuk beter. Ik haalde weer prima cijfers voor mijn vakken en ik begreep vlak voor de examens, eindelijk alles van M&O. Met grote dank aan Mr. Brouwer. Hij zei tegen mij, “ja jij gaat zeker weten gewoon een 7 halen op je eindexamen M&O”, waarop ik zei “nou reken daar maar niet op, ik ben blij met een 5,6”. En ja hoor, wat denk je, een 7 voor M&O op mijn eindexamen. Ik heb uiteindelijk goede cijfers gehaald op mijn eindexamen en werd toegelaten op de opleiding Commerciële Economie.
Het eerste jaar van mijn opleiding Commerciële Economie was pittig. Ik werd ook dit jaar weer ziek en moest vaak het einde van een les missen om te gaan bestralen. Ik voelde me in mijn klas op dat moment ook nog niet heel erg op mijn gemak. Een nieuwe klas, een ingewikkeld verhaal en een coach die niet echt lekker meewerkte. Ik moest veel van mijn projecten herkansen maar… Ik heb verdorie wel mijn Propedeuse in een keer gehaald. Ondanks alle chaos van het bestralen en de operatie die volgde.
Jaar twee begon een stuk beter. Ik was schoon op dat moment en had een mega leuke, begripvolle klas. Dat jaar begon met een kamp, dat voor mij een zware uitputtingsslag was. Ondanks dat heb ik het daar enorm naar mijn zin gehad en ontmoette ik twee hele lieve, leuke nieuwe vriendinnen. Ik ging vaak iets eerder dan de rest, met de auto, vast terug naar de plek waar we sliepen. Dan kon ik vast douchen en naar bed. Degene met wie ik sliep en de begeleiders/docenten hadden alle begrip voor mijn situatie, wat enorm fijn was. Dat jaar heb ik met twee super leuke groepjes mooie projecten, onderzoeken en rapportages mogen uitvoeren. In het bijzonder met mijn tweede groepje van dat jaar. Ik werd namelijk halverwege jaar twee opnieuw ziek. Precies toen de pandemie begon en we thuisles kregen, moest ik beginnen met mijn chemo’s. Het doen van school terwijl je midden in je chemo’s zit is heel pittig en zwaar. Gelukkig namen de jongen uit mijn groepje destijds (Randy, Noud en Pepijn) veel werk op zich en zeiden ze altijd dat ik het moest melden als het niet meer ging. Ik weet nog goed dat ik tijdens een presentatie bijna flauw viel en dat ze mij meteen appte of alles wel goed ging. Nog bedankt voor die tijd! Zonder jullie had ik jaar 2 nooit kunnen halen! Ik wil bij deze ook mijn coach van dat jaar uitlichten. Hij heeft mij in die tijd en nu nog steeds vaak gevraagd hoe het met mij ging. Hij hield goed in de gaten of ik het wel allemaal aankon en was ook tijdens mijn chemo’s een grote steun. Reynier, ook wil jou ook graag bedanken!
Hoe ik het in jaar twee precies heb gedaan en volgehouden, ik weet het niet. Ik denk een flinke pot doorzettingsvermogen en het niet willen van extra druk in jaar drie. Helaas heb ik door mijn ziekte in jaar drie wel een half jaar vertraging opgelopen. Ik heb namelijk een halfjaar stage gemist, waardoor ik die in moest halen en mijn minor pas later kan doen. In het begin was dit voor mij een flinken domper en ik kon het eigenlijk op dat moment niet aan. Ik heb altijd gezegd geen vertraging op te willen lopen, maar helaas. Inmiddels ben ik gewend aan het idee en heb ik het geaccepteerd. Wat is nou een half jaar vertraging op je hele leven? Bijna niks!
Uiteindelijk kwam het steeds wel goed, al vergt dat een hoop doorzettingsvermogen, energie en plannen. Maar schaam je ook niet als het niet lukt. Dat is echt niet raar hoor. Al zijn er mensen die er anders over zullen denken. Die snappen toch niet hoe het leven werkt!