Chemotherapie

Chemotherapie is een van de behandelingen die je kunt krijgen tegen kanker. Bij mij laatste tumor heb ik voor het eerst chemo’s gehad. Ik weet niet alles meer van deze periode, omdat ik het mee heb gemaakt als een soort waas, maar ik weet wel hoe zwaar het was. Ondanks dat wil ik graag over mijn ervaring vertellen, in de hoop andere te kunnen helpen.

Ik zou 5 chemo’s krijgen om de drie weken en met een ziekenhuis opname van 3 dagen. Tijdens mijn eerste opname, werd er bij mij een port-o-cath geplaatst. Dit is een poort die steeds met chemo’s kon worden aangeprikt. Hierdoor hoefde ik niet steeds een infuus en zouden mijn aders niet beschadigd raken. Het laten zetten van de poort was voor mij niet heel pijnlijk. Eigenlijk deden de spuiten voor de plaatselijke verdoving nog het meeste pijn. Ik was namelijk niet onder narcose. Het idee van niet onder narcose zijn vond ik heel eng, maar de zuster en arts stelde mij zo gerust. Je voelde vooral het geduw en gesjor, maar dat was in mijn geval niet pijnlijk.

De dag na het plaatsen van de poort, kreeg ik mijn eerste chemo. Tijdens de eerste twee chemo’s die ik kreeg, kon ik nog best veel doen. Ik heb gewandeld, geskypet met vriendinnen en wat gegeten. Toen kwam chemo nummer drie. Dat was een heftige. Ik werd super misselijk en had heel veel last van mijn maag en rug. Om een beetje afgeleid te worden van de pijn, ben ik maar een spelletje gaan spelen. De vierde chemo zorgde ervoor dat ik ging hallucineren. Dat was heel apart en ik had geluk dat mijn hallucinaties nog prettig waren. Verder kan ik mij eigenlijk heel weinig herinneren van mijn eerste keer chemo van de vijf.

De eerste 2/3 dagen thuis waren best wel even heftig, ook omdat het besef een beetje kwam over wat er allemaal gaande was. Ook het gevoel dat alles langs me heen ging was groot en ik kon niet aan bepaald eten denken of ik werd er misselijk van. De woensdag en donderdag kreeg ik weer iets meer energie, maar ging nog steeds veel een beetje langs me heen. Ongeveer een week later kwam ik erachter dat mijn haar was begonnen met uitvallen. Dat was best even heftig. Verder merkte ik dat het werken aan schoolopdrachten super moeizaam ging wat super vervelend was. Daarnaast kwam ik er ook nog eens achter dat ik een ontsteking onder mijn rechter oksel had. Dit scheen wel heel normaal te zijn, omdat je immuunsysteem daar de chemo’s natuurlijk erg slecht wordt. Daardoor is de kans op ontstekingen ook een stuk hoger.

De volgende drie dagen opname waren heftig. Dat kwam doordat op de eerste dag al gelijk de ontsteking in mijn oksel werd weggehaald. In de ochtend van de eerste dag was best gezellig. Ik kreeg een eenpersoonskamer, wat echt super fijn was. De eerste twee chemo’s gingen goed en ik had vrij weinig last ervan. Ik was samen met mijn vader gaan kaarten, had middag gegeten en ik was huizen gaan kijken. Het huizen kijken was erg leuk en mijn vader en ik gingen helemaal kijken hoe je ze dan zou kunnen inrichten. S ’Middags kwam er een arts kijken naar de ontsteking om te kunnen besluiten wat ermee te doen. Eigenlijk was antibiotica niet echt een optie, vanwege de chemo’s. De arts nam het besluit om de ontsteking open te maken. Ik zou het wondje dan het liefst 10 tot 14 dagen open moeten houden. De arts zou de ontsteking verdoven, maar vertelde mij wel dat ontstoken weefsel moeilijk te verdoven was. Dat heb ik zeker gevoelt. Het openen van de ontsteking heeft enorm veel pijn gedaan, gelukkig kan ik inmiddels niet veel meer herinneren van de pijn, maar ik heb gegild. Het enige voordeel was wel dat hij de hele ontsteking heeft kunnen verwijderen. Het heeft zeker nog een uur nagebrand in mijn bovenarm, wat ook nog eens een bijwerking was die de arts niet helemaal begreep.

De arts liet het wondje zien aan mijn vader, om te aan te geven wat hij had weggehaald en hoe het verzorgd moest worden. Mijn vader kon er niet helemaal goed tegen en trok helemaal wit weg. Hij begon te zweten en werd heel misselijk. Daar moest ik wel even om grinniken. Ik heb daarna nog twee chemo’s gehad die enorm zwaar waren. Ik werd misselijk, kreeg een rare smaak ik mijn mond en werd heel moe. De volgende dag was ik weer erg misselijk. De laatste chemo ging dit keer niet door vanwege de hallucinaties. De artsen waren te bang dat de leuke hallucinaties zouden veranderen in vervelende hallucinaties. Van de derde dag kon ik me weinig herinneren.

In de dagen erna moest mama mijn wondje verzorgen, wat echt een hel was. Heb nog steeds medelijden met wat zij moest zien. Ik was zo bang voor de pijn, dat mijn moeder op een gegeven moment niet meer wist hoe ze het moest gaan verzorgen en met wat ze met me aan moest. Ik heb veel tijd en energie die ik had gestoken in school, vrienden en familie. Vaak ging ik s ‘middags even slapen of viel ik op de bank gewoon in slaap. Veel vriendinnen en familie kwam op bezoek in de tuin op afstand, aangezien het best lekker weer was en vanwege het coronavirus. Met Pasen had mijn zusje paaseitjes verstopt in de woonkamer, die ik en mijn vader mochten gaan zoeken.

Tijdens mijn derde keer drie dagen werd er door de zaalarts verteld dat ik bloedarmoede had gekregen door de chemo, mijn ijzergehalte was 5 in plaats van de 8 die het was. Om dit gehalte weer wat om hoog te krijgen ik op die vrijdag een bloedtransfusie. Na het gesprek met de zaalarts, werd er even bloed afgenomen voor de bloedtransfusie van vrijdag. Later kwam er ook nog een dermatoloog kijken naar de huid en uitslag op mijn gezicht, waar ik uiteindelijk een zalfje voor krijg. Mijn moeder en ik hebben daarna samen naar wat oude foto’s gekeken wat erg leuk was. Ook heb ik nog iets kunnen doen aan school. Toen kreeg ik mijn laatste chemo wat weer niet helemaal lekker ging waardoor we toch maar zijn gestopt. Was redelijk moe en heb s ’avonds vooral nog film gekeken. Nog even videobellen met mijn zusje en ouders en toen maar gaan slapen. De volgende dag kwam de zaalarts nog even langs om te vertellen dat de laatste chemo van die dag niet door zou gaan vanwege de hallucinaties en ik zou daarom de bloedtransfusie deze dag krijgen. Daarnaast zou ik dus ook die avond naar huis mogen. Een dag minder in het ziekenhuis dus (2 dagen i.p.v. 3). Een erg dubbel gevoel dus omdat ik ergens blij was dat ik die laatste rotchemo niet zou krijgen, maar ook niet blij omdat het stoppen met die chemo een slechte invloed heeft op de behandeling. Na de chemo werd ik even gespoeld en werd de eerste zak bloed aangehangen. Ik vond het best wel apart, zo’n zakje bloed van een ander wat langzaamaan je lichaam in loopt. Ik kon er eigenlijk ook niet zo goed naar kijken.

Ik kreeg in de dagen na de chemokeuren ook altijd een prik om de aanmaak van witte bloedcellen te stimuleren. Omdat er zo weinig was te doen voor mij, vanwege het corona virus, zijn mijn vader en ik veel gaan rondrijden in de nieuwe auto. Naar Zeeland, de Hoeksche waard, de tweede Maasvlakte en ga zo maar door. Dat vond ik natuurlijk heel leuk!

Tijdens de vierde keer, dit keer twee dagen chemo, werd mij verteld dat ik s ‘avonds lekker thuis mocht slapen. Dit kon nu, omdat ik maar twee dagen chemo’s kreeg. Na het bloedprikken voor mijn bloedwaardes, werd er opnieuw besloten om een bloedtransfusie te doen. Ik kreeg na mijn laatste chemo op dag twee, weer een zakje bloed. Eenmaal thuis hebben we lekker McDonalds gegeten.

Van de laatste keren chemo heb ik geen herinnering, ook niet uit het dagboek wat ik in die tijd heb bijgehouden. Wel weet ik dat chemotherapie echt iets heel heftigs is. Ik kreeg naast het uitvallen van mijn haar, de misselijkheid, de vermoeidheid, de bloedarmoede, ook nog eens last van duizelingen. Ik heb de chemo’s heel erg onderschat, waardoor alle bijwerking misschien nog wel een tikje zwaarder vielen. Daarbij kreeg ik er ook nog eens een ontsteking bij, wat niet niks was.

Ik had mij misschien nog beter kunnen voorbereiden op de chemo’s, door meer research te doen. Dat kan zijn, verhalen van mede patiënte lezen, maar ook betere en gerichte vragen stellen aan de arts. Geeft ook bij de zusters tijdens de chemo’s goed aan hoe je, je voelt. Zij zijn de enige die je klachten misschien kunnen verhelpen of verlichten. Geef ook toe aan je vermoeidheid en ga lekker een uurtje slapen in de middag. Eet ook vooral wat jij lekker vind, aangezien je smaak sterk verandert of zelfs afneemt.